Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Ταξίδι στα πελάγη των σκέψεων και των συναισθημάτων (Αποχαιρετιστήριο)


 
      Μια μέρα του Σεπτέμβρη, 19 ναυτόπουλα ξεκίνησαν ένα μακρινό ταξίδι στο πέλαγος της γνώσης.  Πολλές οι σκέψεις  τους.


-Πώς θα είναι το καράβι  μας ;  Θα είναι μεγάλο;  όμορφο;


-Θα έχουμε καπετάνιο ή καπετάνισσα;


- Θα είναι καλοί και ικανοί να το οδηγήσουν με ασφάλεια;


-Πώς θα είναι το ταξίδι;  Δύσκολο, περιπετειώδες ή  θα βαρεθούμε ;


     ...Και συναισθήματα αμέτρητα  πλημμύριζαν την καρδιά τους.


Χαρά που ξανασυναντήθηκαν , λύπη που τελείωσε το καλοκαίρι , αγωνία για το ταξίδι και άγχος για τους κινδύνους που τους κρύβει η θάλασσα.


     Είδαν την καπετάνισσα και ηρέμησαν

  Αισθάνθηκαν ασφάλεια, φαινόταν καλή και ευγενική  όπως άλλωστε ήταν,   και το καράβι ήταν όμορφο. Γ3 το ονομάσανε, το καθαρίσανε, το στολίσανε,   βάλαν και κανόνες και σαλπάρανε ενθουσιασμένοι και περίεργοι.

      Συνάντησαν αμέτρητες περιπέτειες. Πέρασαν πολλές συμπληγάδες, τον πολλαπλασιασμό και την διαίρεση , την πρόσθεση και την αφαίρεση

Βγήκαν  όμως νικητές παρόλο που τα μικρά τερατάκια τα κλασματάκια τους πετούσαν δεκαδικούς στο κεφάλι.   Κι  αισθανόντουσαν μεγάλη περηφάνια που τα κατάφεραν.
 

     Κατάκτησαν και όμορφα νησιά, τον Ηρακλή  τον Οδυσσέα εγνώρισαν από κοντά. Νέκταρ και Αμβροσία φάγαν με τους 12 Θεούς του Ολύμπου.

Θαύμασαν την ντουλάπα της γραμματικής με τα 10 μαγικά συρταράκια. Το   ΄να  το  ΄λεγαν  Ουσιαστικό  τ΄  άλλο Επίθετο , τα τρίδυμα τα φώναζαν  Ρήμα,  Επίρρημα,  Επιφώνημα και  τα φιλαράκια τους  Σύνδεσμο, Μετοχή,  ΆρθροΑντωνυμία  και  ένα που ξέχασα, μην με μαλώσετε Καπετάνισσα. 


Μπήκαν  σε βαθιούς συλλογισμούς όταν έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσα στην πανέμορφη μούσα Ανορθογραφία την τεμπέλα την κυρία και την σοβαρή και γνωστική Ορθογραφία.  
Τους βοήθησε όμως και καπετάνισσα να πάρουν την σωστή απόφαση.  Θέλαν  δε θέλαν!!
  
Αισθάνθηκαν ικανοποίηση φίλη κολλητή να κάνουν την ορθογραφία.


        Όμως για να λέμε την αλήθεια κάποιες φορές που η καπετάνισσα αγνάντευε το πέλαγος και ονειροπολούσε, τα ναυτόπουλα κρυφά άνοιγαν τα ασκιά του Αιόλου και ζαβολίτσες κάνανε.  Τότε ποιος είδε την καπετάνισσα και δεν τη φοβήθηκε. Άστραφτε και βρόνταγε, κάτι σαν τον Δία.  Αλλά εμείς ξέραμε ότι κατά βάθος μας αγαπάει και θέλει το καλό μας . Να γίνουμε καλοί άνθρωποι,  ευγενικοί , συνετοί και καλόκαρδοι.


         Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά μια μέρα του Ιούνη, φτάσαμε στην Ιθάκη μας, γεμάτοι  χαρά πιο πλούσιοι από ότι  ξεκινήσαμε. 

Νάσια

Αγαπημένο μου ναυτάκι σ΄ευχαριστώ!!
Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι με χαρές και με λύπες, αλλά πολύ δημιουργικό!!!
Όλα τα ΗΛΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ ΜΟΥ είσαστε υπέροχα και θα έχετε μια θέση στην καρδιά μου!!!

Καλή πορεία
Η καπετάνισσα 




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ...



Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

Η ιστορία είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους αυτούς που σώζουν "αστερίες"!!!

Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπος στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε:

“Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”


Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε:

« Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.

- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος. Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!

Το παιδί τον κοίταξε, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ!...

Και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.

Ο άνθρωπός μας συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του, έσκυψε μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα...

back to top